دروازه بانی فوتبال

آموزش دروازه بانی در مشهد

یک وینگر (وینگر چپ و وینگر راست) (که در خارج از آن چپ چپ و خارج راست ، یا بیرون از جلو نامیده می شود) یک بازیکن هجومی است که در موقعیت گسترده ای نزدیک خطوط تماس مستقر است. آنها را می توان به عنوان مهاجم دسته بندی کرد ، در حالی که منشا آنها به عنوان مهاجم خارجی قدیمی است که در "بال" بازی می کند (به عنوان مثال زمین). این اصطلاحات در بسیاری از مناطق جهان ، به ویژه در فرهنگ های فوتبال لاتین و هلند همچنان ادامه دارد. با این حال ، در دنیای انگلیسی زبان ، آنها معمولاً به عنوان بخشی از خط میانی به حساب می آیند که با ظهور ترکیب 4–4–2 که با توجه به وظایف دفاعی اضافی این نقش به تدریج در دهه 1960 برجسته شد ، به آنجا رانده شدند.

ویژگی اصلی یک وینگر معمولاً سرعت است که برای حمله و دریبل زدن به دفاع کناری حریف استفاده می شود تا از پشت خط دفاع خارج شود و سپس پاس ها و پاس ها را به مرکز برای مهاجمان خود تحویل دهد. گاهی اوقات وینگرهای پا و چپ ممکن است به عنوان یک حرکت تاکتیکی ، دو طرف زمین را عوض کنند تا وینگر بتواند در مقابل ضعیف تر از مدافع عقب مدافع حریف ، به دنبال موقعیت شوت یا فقط به عنوان وسیله ای برای باز کردن دفاع باشد. باشگاه هایی مانند بارسلونا و رئال مادرید اغلب به همین دلیل تصمیم می گیرند تا با وینگرهای خود در جناح "اشتباه" بازی کنند.

اگرچه وینگرها بخشی آشنا در فوتبال هستند ، اما استفاده از وینگرها به هیچ وجه جهانی نیست و بسیاری از تیم های موفق بدون وینگر فعالیت کرده اند. در جام جهانی 1966 ، آلف رمزی ، سرمربی انگلیس تیمی بدون وینگر طبیعی را به عنوان قهرمانی رساند. این امر در آن زمان به اندازه کافی غیرمعمول بود تا تیم "عجایب بی کران" لقب بگیرد. یک مثال جدیدتر از این موارد ، باشگاه ایتالیایی میلان است که به طور معمول در یک ترکیب باریک الماس در میانه میدان یا در یک سازه "درخت کریسمس" (4–3–2–1) بازی کرده و با تکیه بر دفاع های تهاجمی برای ایجاد عرض لازم پایین بالها.

آموزش دروازه بانی در مشهد

رفتگر (یا لیبرو (ایتالیایی: رایگان)) یک نوع دفاع میانی همه فن حریف است که همانطور که از نامش پیداست ، اگر حریف موفق به نقض خط دفاعی شود ، توپ را "جارو" می کند. موقعیت آنها نسبت به سایر مدافعانی که مخالفان تعیین شده خود را مشخص می کنند ، روانتر است. توانایی رفتگر در خواندن بازی حتی از یک دفاع وسط بسیار حیاتی است. سیستم بازی کاتناچیو ، که در دهه 1960 در فوتبال ایتالیا استفاده می شد ، به ویژه از لیبرو دفاعی استفاده می کرد. با ظهور قانون مدرن آفساید ، نیاز به نگه داشتن بیشتر خط دفاعی برای گرفتن آفساید بازیکنان حریف احساس نیاز شد. استفاده از نقش رفتگر کمتر محبوب شد زیرا آخرین مرد می تواند حریف حمله را در داخل بازی کند ، که در مورد رفتگر می تواند پشت دفاع اصلی باشد.

کاپیتان سابق آلمان ، فرانتس بکنباوئر ، معمولاً به عنوان مخترع لیبرو و بهترین بازیکن در این نقش دیده می شود. با این حال ، بازیکنانی مانند ولیبور واسوویچ و آرماندو پیچی پیش از بکنباوئر رفتگر برجسته ای بودند. برخی از بزرگترین رفتگرها Gaetano Scirea ، Bobby Moore ، Franco Baresi ، Daniel Passarella و Lothar Matthäus بودند.

از موقعیت گاهی به عنوان "نیمه وسط" یاد می شود. این از اواخر قرن نوزدهم آغاز می شود ، زمانی که اکثر تیم ها از ترکیب 2–3–5 استفاده می کردند ، به سه بازیکن 3 نفر خط میانی می گفتند. با تکامل ترکیبات ، بازیکن مرکزی در این سه نفره (نیمه وسط) به موقعیت دفاعی بیشتری در زمین حرکت می کند و نام موقعیت را با خود می گیرد.

آموزش دروازه بانی در مشهد

موقعیت دروازه بان تنها موقعیت بازی است که در بازی معمولی از بقیه متمایز است. قوانین بازی از چند جهت دروازه بان را از سایر بازیکنان متمایز می کند ، به طور قابل توجهی آنها را از منع دست زدن به توپ معاف می کند ، هرچند فقط در محدوده جریمه خودشان است. هنگامی که یک دروازه بان توپ را در دست خود دارد ، حریف مجاز به چالش با او نیست. دروازه بان ها نقش ویژه ای به عنوان تنها مدافع در مقابل ضربه پنالتی دارند. دروازه بان ها ملزم به پوشیدن رنگ های مشخص از سایر بازیکنان هستند و مجاز به پوشیدن کلاه و زیر لباس ورزشی هستند.

طبق قوانین ، یک بازیکن در تیم باید همیشه به عنوان دروازه بان تعیین شود ، به این معنی که اگر یک دروازه بان اخراج یا مصدوم شود و بازیکن دیگر نتواند ادامه دهد ، بازیکن دیگر باید موقعیت دروازه بان را بر عهده بگیرد. این قوانین اجازه می دهد تا تیم ها بازیکن تعیین شده به عنوان دروازه بان را در ایستگاه های بازی تغییر دهند، اما در عمل به ندرت اعمال می شود.

قوانین هیچ محدودیتی برای خروج دروازه بان از محوطه جریمه خود و عمل به عنوان یک بازیکن معمولی قائل نیستند ، اگرچه دروازه بان ها در تمام طول مسابقه به دروازه خود نزدیک می مانند.

دروازه بان ها به طور معمول غواصی اکستنشن انجام می دهند. برای اجرای این کار ، آنها با نزدیکترین پا به توپ زمین را فشار داده و خود را به حالت افقی پرتاب می کنند. در این مرحله ممکن است توپ گرفته شود یا از دروازه دور شود. در حالت دوم ، یک دروازه بان خوب سعی خواهد کرد اطمینان حاصل کند که ریباند توسط بازیکن تیم حریف انجام نمی شود ، گرچه این همیشه امکان پذیر نیست.

از آنجا که دروازه بان ها می توانند بیشتر یک مسابقه را بدون اقدام زیاد سپری کنند ، در صورت حمله هر بار حریف به حمله نیاز به تمرکز بسیار خوبی دارند. دروازه بان ها همچنین به "پیش بینی" خوبی نیاز دارند ، به این معنی که آنها می توانند جایی را که توپ قرار است حرکت کند "بخوانند" و با حرکت قبل از ضربه زدن یا ضربه زدن به توپ ، واکنش نشان دهند و به سرعت تصمیم بگیرند که چه موقع توپ را بگیرند ، مشت یا کف دست بگیرند.